seni kalabalığın içinde bıraktım kendimi nasıl affedebilirim gökyüzünden demir yağıyor  yer tozunu silkeleyen eski bir halı kalabalığın içinde hastane uzakta  gökyüzü hezeyanını sürdürüyordu hastane uzaktaydı mavi ve yeşil gitti gözlerimde yalnızca kurşuni renk  kalabalık sokağı ayıklığından çıkarıyor  sarhoş oluyor haykırıyor ben ölülerin ormanıyım dilenciler dönünce onu kör buldular gözlerimi aramak için geri döndüm bulamadım

hastane uzakta kendimi nasıl affedebilirim ağlayış evine döndü ev yoktu gecesine döndü yoktu yanıma geldi bir günü ve nice diyarı birlikte içtik seslendik birlikte ey hatıralar güzel olun değildi ey pencereler şiir kuşlarını incitmeyin oysa evler yaralıydı enkazda şehir kendini arıyordu ölüsüyle ben bir başıma hastane uzakta

Arapçadan çeviren Musa Ağgün